In de Verenigde Staten onderhielden verschillende spoorwegmaatschappijen transcontinentale verbindingen waarbij ze concurreerden op snelheid en comfort om klanten te winnen.
Het vlaggenschip op dit gebied was de beroemde Chicago-to-Los Angeles streamliner passagierstrein genaamd “The Super Chief” van de Atchison, Topeka & Santa Fe spoorwegmaatschappij.
Dearborn Station, Chicago 1936
Het traject loopt van Dearborn station in Chicago, Illinois naar eindbestemming Los Angeles Union Passenger Terminal (LAUPT), California. Er werd zelfs een coast-to-coastdienst aangeboden waarmee de reizigers ten oosten van Chicago via de Baltimore and Ohio Railroad verder reden naar Washington D.C. en via de New York Central of Pennsylvania Railroad verder reden naar New York.
Er gaat ook weleens iets fout: Crash LA Union Station januari 1948
De Super Chief deed ongeveer 39 uur en 45 minuten over de rit van 3577 km en haalde daarmee een gemiddelde snelheid van ongeveer 90 km/u.
Maximum snelheden van ca 100 Mph werden bereikt (ongeveer 160 km per uur) waarmee de Super Chief behoorde tot de snelste treinen van de wereld.
Er werd gekozen voor dieseltractie in plaats van stoom. Diesels zijn bij uitstek geschikt voor het droge gebied waarin de Santa Fe Railway voornamelijk actief is.
Stoomloks hebben water nodig en dat is schaars in de woestijn en waterstops kosten tijd.
De eerste Super Chief begon zijn dienst op 12 mei 1936.
De samenstelling bestond uit 8 airconditioned heavyweight Pullman wagons en twee blunt-nosed “box-cab” diesel-electric units Nr. 1 en 1A van General Motors Electro-Motive Corporation (EMC).
De Super Chief was daarmee de eerste getrokken langeafstandstrein met dieseltractie.
Atchison, Topeka and Santa Fe Railway #1 and #1A diesel locomotives
Vanwege de zgn. “box-cab” deed al gauw de EMC E1 z’n intrede. Deze locomotief is beter gestroomlijnd en helemaal in moderne stijl en voorzien van de beroemde “Warbonnet” kleurstelling.
Emc E1, February 27, Atchison Topeka #6, 1938 Colorization
Van deze locomotief zijn 8 cab-units en 3-booster units gemaakt. Nummer 2 en 2A voor de eerste treinset, nummer 3 and 3A voor de tweede Superchief treinset en nummer 4 and 4A als back-up power voor de Super Chief.
In de VS nog steeds een fenomeen
De frequentie van één trein per dag per richting werd in 1948 bereikt. Hiervoor waren 5 complete treinsets nodig.
De modernisering ging in hoog tempo. De treinfabrikanten Pullman Standard en Budd ontwikkelden “streamline” materieel met een lagere luchtweerstand en door het klinken van roestvast staal werd ook een aanzienlijke gewichtsreductie bereikt.
De capaciteit lag rond de 500 passagiers.
De bemanning bestond uit train engineers, conductors and brakemen, Pullman conductors, Pullman porters, dining car stewards, waiters, cooks, bartenders, lounge attendants, schoonmaakploegen op de eindpunten en onderhoudspersoneel in de trein.
Soms waren er kappers, dienstmeisjes en verzorgers aan boord. The Super Chief was qua operationele kosten een van de duurste treinen ter wereld.
The Super Chief crossing the Arroyo Seco Parkway in Highland Park, CA on its way to Pasadena, eind 60-er jaren
Door teruglopende reizigersaantallen werd de trein in de jaren 60 van de twintigste eeuw gecombineerd met El Capitan, de tweede klas trein op dezelfde route. Na 35 jaar kwam een einde aan de particuliere exploitatie van de Super Chief en gingen de personentreinen over naar Amtrak. Wegens kwaliteitsverlies verbood Santa Fe in 1973 het gebruik van de naam en wijzigde Amtrak de naam van de trein in Southwest Limited.
Ook in model is deze trein een zeer geliefd onderwerp, hij is zowel in spoor 0 als in H0 en spoor N te koop.
Hieronder een voorbeeld van een echt stukje Amerikaanse baan.
Bron: o.a. Wisselkoerier MD Drachten, Wikipedia en internet.
